یک کمدی رمانتیک-ورزشی آمریکایی به کارگردانی جورج کیوکر است که با بازی اسپنسر تریسی و کاترین هپبورن ساخته شده است. این فیلم، هفتمین همکاری این زوج افسانه‌ای، داستان یک ورزشکار زن بااستعداد (هپبورن) و مدیر ورزشی کمی مشکوک (تریسی) را روایت می‌کند که عاشق یکدیگر می‌شوند. فیلم به‌خاطر شیمی بین بازیگران، نمایش توانایی‌های ورزشی هپبورن، و فیلمنامه‌ی فمینیستی گارسون کانین و روث گوردون معروف است.
جوایز:
- نامزد اسکار بهترین فیلمنامه اورجینال (گارسون کانین و روث گوردون).
- نامزد بهترین بازیگر زن (کاترین هپبورن) و ستاره‌ی جدید سال (آلدو ری) در گلدن گلوب ۱۹۵۳.
نقاط قوت فیلم
شیمی هپبورن و تریسی: ارتباط طبیعی و دلپذیر بین اسپنسر تریسی (مایک) و کاترین هپبورن (پت) فیلم را زنده و جذاب می‌کند. هپبورن این فیلم را محبوب‌ترین همکاری‌اش با تریسی نامیده است.
نمایش توانایی‌های ورزشی هپبورن: هپبورن، که در زندگی واقعی گلف‌باز و تنیس‌باز ماهری بود، تمام صحنه‌های ورزشی را خودش اجرا کرد، از جمله رقابت با ستارگان واقعی مثل بیب دیدریکسون زهاریاس.
فیلمنامه‌ی فمینیستی: نوشته‌ی کانین و گوردون، داستان زنی مستقل را روایت می‌کند که در برابر سلطه‌ی نامزدش می‌ایستد و توانایی‌هایش را اثبات می‌کند، که برای دهه ۱۹۵۰ پیشرو بود.
کارگردانی جورج کیوکر: سبک ظریف و روان کیوکر، همراه با صحنه‌های ورزشی به‌سبک مستند، فیلم را پویا و سرگرم‌کننده نگه می‌دارد.
نقاط ضعف فیلم
ریتم کند در برخی صحنه‌ها: صحنه‌های ورزشی، به‌ویژه گلف، گاهی بیش از حد طولانی می‌شوند و برای غیرعلاقه‌مندان به ورزش خسته‌کننده‌اند.
داستان ساده: در مقایسه با همکاری‌های دیگر تریسی و هپبورن مثل Adam’s Rib، داستان پیچیدگی کمتری دارد و به شیمی بازیگران وابسته است.
شخصیت‌های فرعی کم‌عمق: نقش‌هایی مثل بوکسور حسود (آلدو ری) یا نامزد پت (ویلیام چینگ) توسعه‌ی کافی ندارند و بیشتر ابزار پیشبرد داستان‌اند.
شیمی عاشقانه‌ی ملایم: برخی منتقدان معتقدند شیمی عاشقانه‌ی پت و مایک در مقایسه با فیلم‌های دیگر این زوج، کمتر پرشور است.
دیدگاه های کاربران
جهت ثبت دیدگاه ثبت نام کنید یا وارد شوید !